Της Αθηνάς Τραχήλη, μέλους της Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας*

Δεν προξενούν έκπληξη σε κανένα τα ευρήματα των τελευταίων δημοσκοπήσεων. 

Τα οποία συγκλίνουν σε πολύ ασφαλή συμπεράσματα, πέραν της ακλόνητης κυριαρχίας της Νέας Δημοκρατίας στις ερωτήσεις της πρόθεσης ψήφου, της παράστασης νίκης και της καταλληλότητας του Πρόεδρου μας Κυριάκου Μητσοτάκη για το αξίωμα του Πρωθυπουργού.

Πίσω απ’ αυτήν την κυριαρχία, εν τούτοις, μια προσεκτικότερη ανάγνωση αποκαλύπτει κάτι εξίσου σημαντικό. Ότι όλο και μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας εμφιλοχωρεί στις θέσεις της Νέας Δημοκρατίας, υιοθετεί το πολιτικό της περίγραμμα, ζητά μ’ επιτακτικό τρόπο την κυβερνητική αλλαγή ως την πραγματική αφετηρία της εξόδου από την κρίση.

Αυτό δείχνει ότι ο κόσμος ελπίζει στην Νέα Δημοκρατία, ελπίζει ΜΟΝΟ στην Νέα Δημοκρατία, ως την πολιτική δύναμη που θα βγάλει την χώρα από τα σημερινά αδιέξοδα. Και αυτό γεννά παραπάνω ευθύνες, ιστορικές ευθύνες, που έχουν διπλή όψη.

Απ’ την μια το χρέος προς τους πολίτες που επενδύουν στην παράταξη μας γι’ αυτό το πολυπόθητο καλύτερο αύριο και απ’ την άλλη το χρέος το δικό μας προς την παράταξή που θα πρέπει να φανεί αντάξια των προσδοκιών.

Αλλά και αντάξια του ιστορικού της ρόλου ως η παράταξη που κάθε φορά, όταν τα πράγματα δυσκόλευαν, από κάθε άποψη, ήταν εκεί, παρούσα, δυνατή, να προσφέρει λύση, διέξοδο και προοπτική. Και αυτό θα κάνει και τώρα.

Ο Πρόεδρος μας Κυριάκος Μητσοτάκης όπου εμφανίζεται κερδίζει. Όπου πηγαίνει αφήνει πίσω του θετική αύρα. Εμπνέοντας ελπίδα. Το έχουν ανάγκη οι συμπολίτες μας, το έχει ανάγκη και η προσπάθεια της Ν.Δ. να μεταβάλλει το κλίμα και η χώρα να φύγει μπροστά.

Ειπώθηκε πριν λίγες μέρες από τον Αντιπρόεδρο της κυβέρνησης κ. Δραγασάκη ότι το τέλος των μνημονίων θα έχει αριστερή υπογραφή.

Δυστυχώς για εκείνον και τον κομματικό του χώρο, η επάνοδος της χώρας στην κανονικότητα, η ανασύνταξη της και η επιστροφή της σε τροχιά ανάπτυξης, θα έχει πεντακάθαρή την σφραγίδα της Νέας Δημοκρατίας και του Προέδρου της.

Αυτό δεν είναι ο ευσεβής μου πόθος ή η προσωπική μου επιθυμία. Είναι ό,τι εισπράττω καθημερινά στις επαφές μου με τους πολίτες, με τα νέα παιδιά, με τους ανέργους και τους μικρομεσαίους, με τις νοικοκυρές, με τους αγρότες και τους κτηνοτρόφους που είναι, άλλωστε, και μέρος της καθημερινής μου δουλειάς.

Ως Πρόεδρος του Πανελληνίου Κτηνιατρικού Συλλόγου, ως κτηνίατρος, ζω από πολύ κοντά τις τεράστιες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν σήμερα όσοι δραστηριοποιούνται στον πρωτογενή τομέα.

Και ειλικρινά, κάθε φορά που ακούω την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης ή ακόμα και τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, να εγκωμιάζουν, να εξυμνούν, τον αγρότη και τον κτηνοτρόφο και να λένε ότι η τόνωση της πρωτογενούς παραγωγής είναι μέρος της εξόδου από την κρίση, θυμώνω.

Και θυμώνω γιατί βλέπω καθημερινά στην δουλειά μου την αναντιστοιχία κυβερνητικών λόγων και έργων.

Βλέπω ότι αυτή η κυβέρνηση όχι μόνο έχει εγκαταλείψει τους ανθρώπους της υπαίθρου αλλά έχει επιβαρύνει αποφασιστικά την οικονομική και εισοδηματική τους θέση, με την υπερφορολόγηση, τις αλλοπρόσαλλες επιλογές της στο ασφαλιστικό, τις αδικαιολόγητες καθυστερήσεις στις αποζημιώσεις, την παροιμιώδη βραδυπορία της να παρέμβει σε ασθένειες που πλήττουν το ζωικό κεφάλαιο.

Βλέπω καθημερινά πόσο αναιμική είναι η κυβερνώσα τάξη στις απαιτήσεις των καιρών.

Άρα, το αίτημα για εκλογές που έχει καταθέσει η Νέα Δημοκρατία έχει φύγει, πλέον, από εμάς. Δεν είναι αίτημα της Νέας Δημοκρατίας. Είναι αίτημα της ίδιας της κοινωνίας. Και όσο περνά ο καιρός το αίτημα αυτό γίνεται πιεστικότερο.

*Το κείμενο αυτό βασίζεται στην τοποθέτηση της κ. Τραχήλη στην τελευταία συνεδρίαση της Πολιτικής Επιτροπής της Ν.Δ.